Ku Godi Suwarna
Geunjleung. Majar aya nu ahéng di puseur dunya. Balaréa panasaran. Dideugdeug. Bréh. Enya wé. Aya nu muncugug. Ngajungkiring tanding gunung. Murubmubyar katojo sinar srangéngé. “Piramid…” ceuk nu olohok. Disaridik-sidik deui. “Hakaneun, Dak! Nu urang!” ceuk nu tuluy tutunjuk. Diheueuhan ku baturna. “Nu aing! Aing nu manggihanana!”ceuk nu nepak dada. Dipienya ku baladna. Der, paréa-réa omong. Taya nu daék ngéléhan. Tungtungna, ger tarung ragot kacida. Nu tarung satungtung deuleu. Jerit nu kasambut pati. Gorowok nu nangtang ijén. Gumuruh samadhab papat. “Perang dunya nu pamungkas!” ceuk béja. Pabéja-béja. Keur kitu, lemah inggeung ku geblig léngkah. Wadiabalad caruringhak. Médan perang sepi jempling. “Nyaiii, teu kira-kira! Dahareun dicongclokeun di dieu! Digembrong sireum, ieuh!” kapireng sora nu ngéngkréng tanding gelap dina sééng. Nu muncugug dirawu. Dialungkeun kana wadah runtah. Wadiabalad dilabrak sapu. Kantenan, balaréa paburisat!