Ku Godi Suwarna
Pawitan cenah ngaranna téh. Urang Galuh. Ngadon ngaheruk sisi bangawan. Nyawang ka girang. Salila-lila. “Bébéné uing rék disébakeun, Mang!” témbalna sanggeus ditalék. Ngageuri. Tukang Parahu ngaheneng. Ras kana kila-kila. Balai bakal tumiba di Wétan. Ketir. Peutingna mongkléng. Katémbong nu ngagegedur ti béh girang. Pawitan curinghak. Élékésékéng. Bréh. Horéng aleutan parahu. Muru sagara. Oborna patinggalebur. Tukang Parahu guligah. Tungtungna teu burung gilig. “Hayu, Jang!” pokna. Tuluy arunggah kana parahu. Diwelah. Rerencepan. Garanyam-gerenyem. Bari ngulang-ngulangkeun pangwelah kana abringan parahu. Jagabaya dumadak kur-ker. Karérék. Bréh. Aya putri bangun jauh panineungan. Nyorangan. Ngalamun dina hulu parahu nu pangbadagna. “Nyai, ieu aya nu hayang tepung!” manéhna humaréwos. Nyi Putri ngalieuk. Nyidik-nyidik. “Kakang Pawitaaan…” Nyi Putri méh ngarumpuyuk. Gasik dipangku. Pindah parahu. “Cingan, éta cindé, Nyai!” ceuk Tukang Parahu. Nyi Putri mikeun karémbong. Lung kana parahu badag. Jleg. Ngajanggélék jadi Nyi Putri. Putri Citraresmi. Teu dipiceun sasieur. Gura-giru ngawelah. Rurusuhan. Meuntaskeun sapasang rumaja. Muru daratan kabagjan.