"Naon melong? Teu wawuh ka aing?" budak awéwé nu keur diuk di halteu murungkut. "Eu..., henteu," ngadadak pias. "Aing téh nu sok lalar-liwat dina tipi!" tipopolotot. Nu ditanya beuki sepa. Gura-giru ngudar léngkah. Laju nyingkah. Ngajauh bari juuh.
"Sia ogé teu apal deuih ka aing? Anu sok midang di saban warta!" padagang goréngan kacéprétan goréngna. "Wanoh, Dén. Mamang mah tara kaliwat maca," buru-buru nyait géhu nu ampir tutung. "Hahaha...! Aluuus...!" jebrod. Gorobag Si Mamang ditajong satekerna. Léos deui.
Mapay jalma sapanjang jalan. Ditanyaan. Nu teu ngawalon dihaok. Nu ngaheueuhkeun diteunggeul. "Naon sia melong, langiiit...! Teu wawuh ka aing?" dangah. Curukna nunjuk srangéngé nu mentrang tengah poé. "Urut Bos kaca, nu cadu ngaca." jalma-jalma nu rada anggang tingkecewis.
Lar ka hareupeun kuring. Rumandeg. Neuteup seukeut. Nelek-nelek. Laun-laun tungkul. Kudupruk nyuuh. Ngagaléntoran indung suku nu keur kékéongeun. "Hampura, Juragaaan...! Ulah maéhan kula dina énding ieu fikmin. Ampuuun!" lambaran karumasa amalayah di sabudeureunana.