Poporogok. Lila-lila jadi agréng. Imah tatanggana. Nu ngan ukur kaselang kebon Pa Kuwu. Sawahna ngalegaan. Upluk-aplak. Balongna di mana-mana. “Teu sangka Nyi Ratih rék beunghar kitu,” ceuk Kang Sobar ka pamajikanana. Nyi Endit jebi. Kakeuheulna manjang. Da Nyi Ratih sasat ngarebut Kang Iman. Baréto. Jaman lalagasan. Kaceuceubna jadi sirik. Saprak Nyi Ratih jadi TKI. “Bulan hareup rék mulang heula, cenah!” ceuk Kang Sobar. Nyi Endit tiba nyuredik. Enya wé. Nyi Ratih cunduk. Urang lembur guyur. Narepungan. Nyi Endit kalah jejebris. “Yeuh, ti Nyi Ratih,” ceuk Kang Sobar nu karék jol tas manggihan. Cepuk. Cepuk dibuka. Bréh. Kongkorong emas. Aya suratan sacewir: ‘Ceu, hapunten abdi...’ cenah. Nyi Endit tuluy ngahuleng. Hareugeueun. “Karunya geuning Nyi Ratih téh,” ceuk Kang Sobar. Isukna, Nyi Endit teu burung ngalongok. Gok. Pajonghok. Jenghok. Nyi Ratih imut. Maur. Bangun jauh panineungan. Awakna ukur sabeulah. Da cenah nu sabeulah deui mah teu meunang mulang. Pakepuk di nagri sabrang.