Ku Nana Sukmana
DINA wanci gingsir ngulon, anjeun halon ngaharéwos, “Waktosna sakedap deui. Enggal geura tatan-tatan, urang angkat sasarengan!” Rap, masangkeun totopong bodas. Kuring jongjon ngecah budah dina gogombangan rénghap. Anjeun angger ngagelenyu. Ngawurkeun wawangi asih, najan kuring haré-haré. “Geura wawasuh! Urang angkat. Éta gentos geura anggo!” ceuk anjeun deui, basa layung tunggang gunung. Kuring ngarérét meueusan. Sirah gigideug sakeudeung. Tuluy motah ngipyak deui. Ngoléar na budah nirca bari némbongkeun léléwa. Karérét anjeun gogodeg, tapi angger imut leleb. Nincak ka wanci reupreupan tatabeuhan henteu reureuh. Kuring kalah beuki maceuh. Budah hangru jadi nanah. “Moal hanjat silaing téh?” Sora anjeun jadi teugeug. Kerewek, buuk dijenggut, didudut disakalikeun. Diuleng sataker kebek. Ramo anjeun rosa naker mangpengkeun kuring ka langit. “Lungsurkeun! Badé wawasuh heula!” Ngagorowok satakerna. “Geus lain wayah. Ti tadi geus dibéjaan!” Beungeut anjeun kalah geuneuk. Teuteup ceuceub hurung ngempur. Raga tuluy ditalapung. Ngaliwatan langit pitu.. Awak rénghék jadi ruhak.