(tina panineungan lawas di pamoroan)
Nyamos teu beubeunangan. Padahal ngabitur ti mangsana haneut moyan. Manggih tapakna di Haurmuseur. Kidang ranggah, giras leuwih ti cangéhgar. Parat diudag ka Bojong Salam, ngaprak leuweung Tarikolot. Motong tilu-opat pasir. Terus malipir ka lamping, laju mudun ka hilirkeun, kaléreun leuwi Harungan. Hanjat deui ka Nanggéwér, mubus ka leuweung tutupan.
Bating, boa kidang kasandingan, bangun nu hayang ngulinkeun, mangprang teu daékeun leuseuh.
Uing papisah jeung babaturan. Karep rék balik ka asal, tapi poho deui jalan. Duh, kapidangdung mugagkeun mulang, mangkaning hujan breg mantén. Kabulusan.
Manggih jalan, nya turun ka Cibubuhan, geus reup-reupan.
“Kulem di dieu wé, Adén. Upami maksakeun mulih, tangtos kawengian,” pribumi lalaki soméah akuan.
“Iwang, ieu aya tatamu sindang, geura haturanan,” garwana teu éléh daréhdéh.
Sabulan ti harita, uing mimiti diajar bumén-bumén, di Cibubuhan.
(Insya Alloh, bakal diteraskeun dina jilid 2)