Rengganis kalebuh dina impian sorangan. “Dagoan tong bosenan, jajaka panyileukan, bakal datang bareng jeung layung, ti girangeun talaga, tumpak kuda dawuk ruyung.”
Taya sonten nu kalarung, Rengganis ngalangeu ngabangbrang tineung, taun-taun. Nu dianti, paralun, taya pisan kelemengna. Teu pegat harepan.
Pareng dina hiji sonten, dawuk ruyung ngoléar sisi talaga, nu tunggangna nonoman gandang. Ieu geuning! Kembang mangkak jeroeun dada. Ilapat baheula, nongtréng deui. Hamo salah.
Ngarandeg sakeudeung, ngabudah sungut kuda. Nu tumpakna luak-lieuk, bangun keur barang téangan.
“Abdi di dieu, Kang, tos lawas pisan ngantosan,” Rengganis ngapungkeun harepan, dina kedaling simpé.
Tinggurutuk sapandeurieunana, mapay sisi talaga. Anu tarumpakna sarua gandang.
“Ih, Engkang, geuning seueur nyandak pangiring,” Rengganis kedal, ukur semet dina angen. Ku hayang gancang ngabagéakeun, ngan suku beurat ngaléngkah.
Kadéngé hog-hag, “Salah nyokot jalur, euy. Pasti kapeutingan, urang asup ka finis. Teu balég silaing jadi tuduh jalan téh, Tatang!” bari nunjuk ka nu tumpak dawuk ruyung.