Réngsé ujian, Ratna keukeuh ngajak mulang bareng, ka Cikembulan. “Boa moal kaalaman deui, urang bisa sakaréta,” pokna.
Sajajalan teu katémbong bérag. Teu kawas Ratna anu salila tilu taun sasakola.
“Embung saenyana balik téh,” pokna, lebah Pamalayan.
“Naha?”
Teu némbal, kalah api-api menerkeun jarum érloji.
“Padahal matak naon mun karéta téh mundur deui, atawa tong nepi-nepi,” pokna, di Stasion Banjar.
Teu dipairan.
“Saheulananan mah, bantuan Ratna nyarita ka Apa, sangkan diidinan neruskeun sakola. Keun waé najan teu sapinter Tatang gé,” kedal, saméméh Jambatan Cikacepit.
“Heug. Sugan waé bisa terus babarengan.”
“Tapi, naha rék nganggap babaturan waé ka Ratna téh?”
Beurat rék némbalna, najan teu burung pok, “Bongan anggangna ngaleuwihan jungkrang,” bari nunjuk ka luar jandéla karéta. Pucuk kalapa gugupay di dasar gawir.
Aya nu ngagenclang di juru panonna. Enya, aya anu ngagenclang.